Ik wil er ten volste van overtuigd zijn dat ik goed ben zoals ik ben. Om erachter te komen waarom dit nog niet altijd zo voelt is het belangrijk om zelfonderzoek te doen. Ik heb hiervoor de laatste tijd een hele schuur uitgemest.
Met lood in de schoenen, knoop in mijn maag en een bonkend hart mijzelf afvragen of het nu wel goed genoeg was wat ik had gedaan. Ik mag het anders gaan zien en voelen.
Ik heb weinig conflicten, behalve met mijzelf. Dacht ik, totdat ik vlak na het dyslexiecafé in een situatie kwam die ik best lang niet meer had meegemaakt. Gelukkig hadden we het over conflicten gehad en kon ik het door middel van de besproken stappen uitpluizen.
Het gaat er niet om hoe je communiceert, maar dat je gehoord en gezien wordt en anderen echt verstaat/begrijpt.
Voor dit dyslexiecafé moest ik even een berichtje doen dat ik volg en niet echt reageer, want ik hoest me te pletter door de griep. Dat even een berichtje doen, vertellen dat je stress...
Samengevat, als dyslect heb je vaak extra tijd nodig om je duidelijk te maken, om orde te scheppen, te lezen, schrijven of andere dingen te doen. Gelukkig zijn hier hulpmiddelen voor.
Als logopedist verricht ik best wat vlechtwerk op een dag. LETTERlijk en figuurlijk. ‘T is maar net hoe je het bekijkt.
Ja, zo ben ik; creatief, inventief, een beetje gek en best dyslectisch. Ik vind spannend hoor, nieuwe mensen die mij leren kennen, maar ik hou er van om mijn ervaringen te delen, zodat anderen er om kunnen lachen en hopelijk er ook nog iets aan hebben.
Alles op een rijtje
Alles in een wolk
