Conflicten, oud zeer en in gesprek gaan

Ik heb weinig conflicten, behalve met mijzelf. Dacht ik, totdat ik vlak na het dyslexiecafé in een situatie kwam die ik best lang niet meer had meegemaakt. Gelukkig hadden we het over conflicten gehad en kon ik het door middel van de besproken stappen uitpluizen.

We hebben het gehad over de stijl waarin je over het algemeen handelt wanneer er een botsing of verschil van mening is. Menig dyslect verkiest de relatie boven het resultaat. Ik zal ook eerder zwijgen of toegeven dan dat ik forceer. Deze voorkeur is vaak ontstaan door het afhankelijk zijn of afhankelijk voelen van anderen. Of dit nu die leerkracht is van de basis- of middelbare school, een werkgever of iemand die je ondersteund bij het schrijven. Ik merk dat dit ook lang een overtuiging van mij is geweest. Ik moet lief gevonden worden, want dan willen mensen mij helpen met wat ik moeilijk vind. Met forceren bereik je wel eens wat je wil, maar dat gaat ten koste van de relatie met de andere persoon. Compromis bereiken klinkt voordelig, maar betekend eigenlijk voor beide partijen een stukje verlies. Het beste is integreren; beide behoeftes vasthouden en samen een weg vinden om het te laten samenwerken. Tijd en moeite nemen om te onderzoeken wat er is.

Deze tijd ook jezelf gunnen om vanaf een afstandje in rust te kunnen kijken naar wat er gebeurd of wat er is gebeurd. Eerst uitrazen, uithuilen of afkoelen en dan bekijken waar het eigenlijk over gaat. Ging het over die sokken wel of niet in de was, of zat er totaal wat anders achter? Ging het over een stukje verantwoordelijkheid voor uitvoering van een taak? Was die taak wel duidelijk omschreven door de baas? Werd je sociaal- emotioneel geraakt door de ander, doordat die op je oude leerkracht Engels leek qua gedrag? Hebben we wel dezelfde agenda, hetzelfde doel? Komt onze werkelijkheid overeen? Die laatste is vaak wel een puntje als dyslect. Zo werd er benoemd: “ik en systemen dat botst wel altijd”. Het niet gehoord worden van vroeger maakt sneller een sociaal emotionele reactie en dat door de dyslexie vroeger vaak dingen moesten op de manier hoe het van de ander moest, niet hoe je het zelf zag of had bedacht.

Je eigen inzicht en visie als kracht zien en de ruimte en tijd nemen om het uit te leggen aan de ander. Het bij jezelf blijven is lastiger, wanneer je jezelf vaak al jaren probeert aan te passen aan anderen. Je bent sneller geneigd om je af te vragen wat de ander denkt, doet en wil. Richt je focus met name op wat jij wil en hoe jij handelt. Je bent tenslotte alleen verantwoordelijk voor je eigen stukje.

Hou het bij waarnemen, zo objectief mogelijk vaststellen waar de ander zit. Gaat het over belangen, visies, de organisatie van iets of zit het in de sociaal-emotionele hoek. Voel daarna wat het met je doet en wat je behoeften zijn. Daarna formuleer je je verzoek aan de ander, of aan jezelf.

Mijn laatste conflict met mijzelf was dat ik dingen niet afmaak. Het is niet goed genoeg, ik kan het niet loslaten, is dit wel wat ze van mij willen? En los gaat de gedachtetrein.

Oké,

• Waarnemen: Ik maak niet altijd alles op tijd af.
• Gevoelens: onrust, onvrede, teleurstelling.
• Behoeften: wat ik nodig heb is begrip voor mijzelf dat het niet perfect hoeft en dat wanneer ik het niet afmaak het nog verder van perfect afstaat.
• Verzoek: Zou ik mij niet meer zo druk willen maken, maar bij twijfel willen vragen of dit is wat de ander wil zien of horen?

Als laatste een positieve emotie toevoegen om in te bedden: ik voel mij rustig en in vrede wanneer ik iets heb afgerond.

Groetjes,

Annemarie

P.s. aanpassen kan altijd nog, hihi.