Dyslexie en relaties

“Waarom heb je nou je best er niet voor gedaan?”

Is een zin die je als dyslect wat vaker hoort dan de gemiddelde persoon (die overigens niet echt bestaat). Het “waarom heb je nou je best er niet voor gedaan?” is vaak de visie van iemand die datgene waar het over gaat gemakkelijk vind. Mensen met dyslexie hebben op meerdere vlakken uitdagingen, dit kan bijvoorbeeld gaan over het lezen van de notulen* van de vorige vergadering, het foutloos schrijven van een sollicitatiebrief of het op tijd komen.

Deze blog kwam niet op tijd. Ik wilde graag weer twee weken na de bijeenkomst op 19-03-2022 de blog maken, maar ondanks dat ik het leuk vind, moeten wel de voorwaarden aanwezig zijn. Met name genoeg energie en tijd. “Maar dan maak je toch tijd”, “Je werkt toch niet fulltime?” of “Wat is dat nou voor moeite”. Een oordeel is vaak makkelijk, het is een grotere uitdaging om te leven met zo min mogelijk oordelen en om te proberen om te luisteren zonder oordeel.

Wat ik graag zou willen is leven met zo min mogelijk oordelen, een lichter en gelukkiger leven. Deze wens maakt dat ik kijk naar mijn omgang met anderen en mijzelf. Zo mag ik de oude oordelen opruimen en uitspraken onderzoeken of deze wel zo bedoeld zijn zoals ze aanvoelen.

We hebben geoefend tijdens het dyslexiecafé door middel van het bewust luisteren, samenvatten en doorvragen. Nou zijn dyslecticussen net mensen en heeft ieder weer iets anders uit deze oefeningen gehaald. We lijken geprogrammeerd om wanneer we 1 persoon met x ontmoet te hebben dit te over generaliseren naar alle andere personen met x. Daarom blijft het echt luisteren zo belangrijk in relaties, in wat voor relatie dan ook, een werkrelatie, vriendschappelijke of hartstochtelijke**.

Over echt luisteren kan ik wel uren doorpraten, maar dat is dus precies niet de bedoeling bij echt luisteren. We hebben elkaar in enkele oefeningen echt de tijd gegeven om vrijuit te praten zonder inmenging van iets van een oordeel van de kant van de luisteraar. Daarna vatte de luisteraar samen en zo kreeg de verteller erkenning en wanneer er dan ook nog wordt doorgevraagd kom je dieper. Zo kom je echt tot communicatie en begrip.

Begrip is iets wat er in kleine stapjes gelukkig steeds meer komt voor mensen met dyslexie. Het is aan ons dyslecticussen om het beeld over dyslecten te veranderen in de samenleving. Alleen wij weten hoe ons eigen hoofd werkt en waar wij mee geholpen zijn. Iedereen is anders, dus wij gaan:

• Luisteren, samenvatten en doorvragen bij anderen en in onszelf wanneer nodig.
• Scherp krijgen wat de dyslexie nou is, zodat je het helder kunt krijgen naar een ander.
• Informatie geven over wat dyslexie allemaal in (kan) houdt. Het is niet alleen moeite met lezen en schrijven, het is een ander aangelegd hoofd met alle gevolgen van dien.
• Hulp vragen wanneer we ergens tegenaan lopen en verwoorden hoe belangrijk het is voor de ander op hierop in te gaan.
• In onze kracht komen door meer op onze manier te werken, dit kost minder energie en zorgt voor verwondering.

En wanneer het niet lukt? Dan blijven we dichtbij onszelf en “dingesen we heel wat af”

Groetjes,

Annemarie

* Omdat in mijn dyslectisch hoofd geen rijtjes plakken, maar alleen dingen die ik aan elkaar kan verbinden, kon ik het niet laten om nu eindelijk te weten waarom notulen toch notulen zijn en geen notule. Notule komt via het Franse notule, wat zoveel betekend als één aantekening, dus wanneer je de aantekeningen van een bijeenkomst hebt gemaakt dan heb je de notuleN.

** Ik heb jarenlang gedacht dat hartstochtelijk iets met het op de tocht staan van je hart te maken had. De uitspraak “open je hart” en het tochten leek mij een logische combinatie. Tocht bleek echter iets met trek te maken te hebben, dat je met je hart ergens naartoe getrokken wordt.