Dyslexiecafé Stress

Voor dit dyslexiecafé moest ik even een berichtje doen dat ik volg en niet echt reageer, want ik hoest me te pletter door de griep. Dat even een berichtje doen, vertellen dat je stress op “oranje” of “rood” staat, het ruimte voor jezelf vragen en het bedenken van je strategie is niet iets wat gemakkelijk is wanneer je stress level te hoog is.

Wanneer je stress level omhoog gaat, doordat je een prestatie moet leveren dan is dat prima. Je lijf maakt je klaar om het sprintje te trekken en wanneer het gedaan is keer je weer terug naar “groen”.

Wanneer het onprettig wordt, dan is het een ander verhaal. Wanneer je dagen zit te zweten voor dat mondeling examen van de stress en je “vol in het rood schiet” tijdens het examen en niet meer uit je woorden komt.

Onprettige, niet functionele stress volgt vaak doordat je in gaat vullen wat er gaat gebeuren en dat dat onprettig gaat zijn. Ik ga het niet afkrijgen, het gaat mij niet lukken, het is erg dat…er gaat iets ergs gebeuren (met) en vul verder maar in. Wanneer ik aan iets ergs denk dan stijgt mijn hartslag, wordt ik wazig in mijn hoofd, ga ik vermijden en denk ik dat ik het niet aankan.

Ik ben mijzelf aan het trainen alleen de vraag te stellen: “Kan ik dit ook anders zien?” Dit maakt dat mijn draaglast lager en mijn draagkracht hoger wordt. Ik maak het probleem niet langer groter dan het is en ik wordt vaak niet meer meegezogen naar rood. Hiermee maak ik mijzelf minder gevoelig voor stress.

Ik heb het gevoel dat mensen met dyslexie over het algemeen echt niet gevoeliger zijn voor stress, maar dat we vrij vroeg een bepaalde draaglast krijgen die een soort basis stress uitlokt. Blijf maar eens rustig terwijl je iedereen dingen gemakkelijk ziet doen, terwijl jij je ervoor uit de naad werkt.

Ik ben geworden wie ik nu ben door de ervaringen die ik heb gehad, de lessen neem ik mee, maar de balLAST heb ik niet meer nodig. Die BalLAST zorgt alleen maar voor draagLAST en zo ook voor stress.

Helemaal zen ben ik niet, stress genoeg om te oefenen met mijn nieuw aangeschafte eerste-hulp-bij-stress- koffer (bewoording vanuit het dyslexiecafé). Iets wat aan te raden is voor iedereen (met dyslexie). Wat doe je wanneer je stress naar “oranje” of naar “rood” gaat. De koffer duidelijk voor jezelf vullen en het liefst nog op papier zetten, zodat je kunt anticiperen bij momenten van stress. Anticiperen…euhm…nou…(google – jup, zit ook in mijn koffer)…”dat je vooraf rekening kunt houden met wat er kan gebeuren.” Aangezien vaak bij dyslectici de woordvinding, zinsformulering, lezen en schrijven gedeeltelijk weg kunnen vallen in momenten van stress.

Als vrijblijvende opdracht mochten we allemaal onze koffer maken op onze manier. Iets totally dyslecticus proof. Hierbij die van mij en die van Philomeen.

Mvg,

Annemarie