Dyslexie, hoogsensitiviteit en/ of hoogbegaafdheid

Aangezien we bij het dyslexiecafé altijd nieuwsgierig zijn naar nieuwe dingen was Maria Schreuders met haar boek ‘Hoogsensitiviteit werkt!’ te gast en zij is komen spreken over hoogbegaafdheid en hoogsensitiviteit. Haar stelling is: “De mensen die in het ‘normale’ hokje passen mogen zich daar mooi in uitleven. Wij hebben lekker onze eigen wat kleinere hokjes, waar we prima in passen en waarin wíj ons lekker kunnen uitleven!”

Nou kan mijn hoofd heel slecht tegen het woord hokjes. Dat heeft te maken met de betekenis die ik aan het woord hokje heb gegeven. Ik snap dat een hokje wel handig is in de overdracht, maar ik voel mijzelf niet passen in 1 hokje en wil anderen ook niet in een hokje, maar liever in een hartje stoppen. Je boodschappen vervoer je ook in een krat of een tas en ook niet los, het geeft je houvast om thuis te komen. Dit gevoel heb ik bij de hokjes, ze geven houvast voor je eigen zoektocht en als houvast voor je uitleg naar je omgeving.

Voor deze uitleg is het begrijpen van je eigen handleiding erg belangrijk, deze kun je niet Google-en/ goggelen, googelen…opzoeken 😊, maar deze mag je zelf (laten) schrijven. Ik ben inmiddels met mijn versie 300.4.1 bezig. Met iedere zelfreflectie komt er een nieuwe versie.

Als kind had ik in principe al een meer dan adequaat vocabulaire (een passende woordenschat bij mijn leeftijd), op de basisschool filosofeerde ik er al lustig op los en had het gevoel een sterke verbinding te hebben met Einstein. Wat er gezien wordt was: “Het zit er wel in, maar het komt er niet uit”… of zoals ik nu zou zeggen: een complexe innerlijke belevingswereld die niet tot uiting kwam in de buitenwereld.

De koppelingen die mijn hoofd al had gelegd over alle woorden, de verbindingen die al waren gelegd kon ik juist moeilijk afleren. Eerst leren schrijven op gehoor en daarna moest ineens het plaatje “erbei gaan pasen”.

Jarenlang heb ik juist gedacht dat ik harder moest worden en harder moest werken om te kunnen functioneren. Mij aan moest passen en zeker niet op mocht vallen. Dit leidde tot overprikkeling en dat ik mijn gevoeligheid en andere kwaliteiten niet kon zien als talenten. Dit kost energie, iets dat vrijwel elke deelnemer wel kon beamen dit café: aanpassen kost energie. Energie die je beter kunt stoppen in de zoektocht naar jezelf, naar hoe jouw brein werkt en hoe jij je gelukkigste leven kan leven.

Lek geen energie, blijf bij jezelf. Zoals een van de deelnemers zo mooi zegt over ADHD: Accepteer De Hele Diagnose.

Ik ben nu al enige tijd mijn hersenen aan het kraken naar de uitgeschreven versie van d-y-s-l-e-x-i-e-. Nog niet gevonden.

Mocht jij hem hebben gevonden of heb je zin in een interessante middag? Kom dan naar het online dyslexiecafé.

Groetjes,

Annemarie